چگونه از نظریههای ادبی برای نگارش رمانهای تأملانگیز استفاده کنیم
آن دسته از نویسندگان ادبیات داستانی که در پی نوشتن رمانهای اثرگذار هستند، اغلب میپرسند «چگونه میتوان رمانی متفاوت نوشت، رمانی که موضوع و سبک نگارش آن با آنچه خواننده پیشتر در حوزهی ادبیات داستانی تجربه کرده است، فرق داشته باشد؟». پاسخی که در این کارگاه به این پرسش میدهیم این است که راه برونرفت از یکنواختی در رماننویسی، استفاده از نظریههای ادبی است. هر نظریهی ادبی، تعریف معیّنی از چیستی ادبیات و کارکرد آن به دست میدهد. پس از اشراف به این نظریهها، در گام بعدی باید تکنیکهایی را بشناسیم و به کار ببریم که رماننویسیمان را متمایز و منحصربهفرد میکند. دستیابی به این تمایز برابر است با به دست آوردن سبک فردی در داستاننویسی.
این کارگاه سه جلسه خواهد داشت و در هر یک از جلساتش بهطور مشخص به سه نظریهی ادبی خواهیم پرداخت تا ببینیم آگاهی از این نظریهها چگونه باعث خلاقیت در رماننویسی میشود. این نظریهها عبارتاند از روایتشناسی، روانکاوی لاکانی و نظریهی باختین دربارهی چندصدایی در رمان. به منظور اینکه بحثها علاوه بر جنبهی نظری، جنبهی عملی هم داشته باشند، در این کارگاه رمان چراغها را من خاموش میکنم، نوشتهی زویا پیرزاد، را مبنای بحثهای عملی قرار خواهیم داد و همچنین بخشهایی از فیلمهای سینمایی معاصر ایرانی را بهاختصار بررسی خواهیم کرد.
تاریخ برگزاری کارگاه:
جلسهی اول چهارشنبه ۱۲ مهر ۱۴۰۲
جلسهی دوم چهارشنبه ۱۹ مهر ۱۴۰۲
جلسهی سوم چهارشنبه ۲۶ مهر ۱۴۰۲
زمان برگزاری کارگاه: ساعت ۱۸ تا ۱۹:۳۰
مکان برگزاری کارگاه: مؤسسهی بهاران واقع در تهران، خیابان ولیعصر، بالاتر از خیابان زرتشت، کوچهی نوربخش، پلاک ۲۱
تلفن تماس: ۸۸۸۹۲۲۲۸-۰۲۱
برچسبها: کارگاه رماننویسی, خلاقیت در رماننویسی, نقد ادبی, کارگاههای دکتر پاینده